Επειδή τα γεγονότα τρέχουν θα ξεκινήσω με τα «τρέχοντα» και μετά θα πάω στα υπόλοιπα θέματα… θα ξεκινήσω δηλαδή, από το τι συνέβη και τι συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες και κατόπιν θα προσπαθήσω να εξηγήσω πως έχουμε φτάσει ως εδώ…
Δεν υπάρχει σοβαρός γαύρος, λοιπόν, που να μην ενοχλήθηκε την προηγούμενη βδομάδα, όταν την ίδια ημέρα που η διοίκηση μας έκανε ότι μπορούσε προκειμένου να γίνει η μετακίνηση του κόσμου του Θρύλου, στην Ξάνθη, η ίδια διοίκηση αρνιόταν να δώσει εισιτήρια στον Άρη! Κατά την γνώμη μου, πρόκειται όχι απλά, για ασόβαρη στάση, αλλά για εντελώς λανθασμένη αντιμετώπιση του θέματος…
Στην συνάντηση της Θύρας 7 με τον κ. Μαρινάκη (στην οποία αναφέρεται και η ανακοίνωση της Θύρας 7) ο Πρόεδρος του Θρύλου τάχτηκε ξεκάθαρα υπέρ των μετακινήσεων, αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα της δημιουργίας ενός συγκεκριμένου νομικού πλαισίου για το θέμα αυτό, ενώ υποσχέθηκε ότι θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του, τόσο σαν Πρόεδρος του ΟΣΦΠ, όσο και σαν Πρόεδρος της Superleague, για να μπορούμε να πηγαίνουμε παντού…
Η Θύρα 7, διά των εκπροσώπων της, ξεκαθάρισε, με την σειρά της, ότι θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της (ακόμα και περιφρούρηση του «Ναού», από την ίδια, προκειμένου να έρχονται αντίπαλοι οπαδοί στο Καραϊσκάκη), αναλύοντας παράλληλα, τα μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν γύρω από το θέμα αυτό, τα τελευταία χρόνια, τονίζοντας, τέλος, πως η πάγια και επίσημη θέση της, σαν οπαδική οργάνωση είναι η «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ». Να πηγαίνουμε εμείς, δηλαδή, ΠΑΝΤΟΥ, αλλά να έρχονται, κιόλας, αντίπαλοι οπαδοί στο Καραϊσκάκη. Τα… αυτονόητα δηλαδή για κάθε οπαδική οργάνωση που σέβεται τον εαυτό της.
Με αφορμή αυτήν, την (προ μηνός) συνάντηση, λοιπόν, την προηγούμενη Πέμπτη, η Θύρα 7 προσπάθησε να πιέσει και να πείσει την διοίκηση του Θρύλου να δώσει εισιτήρια στον Άρη… Το θέμα, μάλιστα, διέρρευσε και συζητήθηκε και σε γνωστή ραδιοφωνική συχνότητα. Ελάτε, όμως, που ελέω της απόφασης Μπιτσαξή το γεγονός αυτό πέρασε σε δεύτερη μοίρα, δυστυχώς…
Δυστυχώς, γιατί η κίνηση αυτή των οργανωμένων, πρέπει να γίνει γνωστή, προκειμένου εμείς οι γαύροι (όσοι ενδιαφέρονται για το θέμα, τουλάχιστον) να έχουμε ήσυχη την οπαδική μας συνείδηση, μιας και εμείς σαν Θύρα 7 κάναμε αυτό που έπρεπε. Προσπαθήσαμε, δηλαδή, προκειμένου να γίνει το σωστό. Να δοθούν, δηλαδή, εισιτήρια στα Αρειανά.
Από ‘κει και πέρα, δεν γίνεται, νομίζω, να ΜΗΝ σεβαστούμε και το επιχείρημα της διοίκησης για την ανυπαρξία όρων και κανόνων που αφορούν τις μετακινήσεις (εφόσον πρόκειται για πραγματικότητα). Μην ξεχνάμε, παράλληλα, ότι ο Μαρινάκης είναι… «πρωτοετής» Πρόεδρος, και για τέτοιος έχει, ήδη, βγει «μπροστινός» (πολύ δυναμικά, κιόλας) σε άλλα (επίσης «καυτά») ζητήματα, και ο νοών νοείτω. Σε κάποιο βαθμό, λοιπόν, είναι λογικό να σκέφτεται το ρίσκο, αφού σε περίπτωση «στραβής» όλοι θα πέσουν πάνω του. Παράλληλα, θα μπει σε λειτουργία η «τιμωριοφοβία» ενώ το «δύο μέτρα και δύο σταθμά» στις αποφάσεις των «αρμοδίων» θα κάνουν την εμφάνιση τους, αφού θα πρόκειται για…Ολυμπιακό! Το έργο, άλλωστε, το ξέρουμε, το έχουμε δει, το βλέπουμε συνέχεια, εδώ και μια δεκαετία, σχεδόν.
Σ’ αυτήν την δεκαετία, των φασιστονόμων, των απαγορεύσεων, των φυλακίσεων και του κυνηγητού, η Θύρα 7 ήταν η ΜΟΝΑΔΙΚΗ παρούσα οπαδική οργάνωση, η μοναδική πρωταγωνίστρια σ’ ένα… «έργο χωρίς τέλος»!
Τι να πρωτοθυμηθώ; Την εποχή που δεν μπορούσες να πας στα Λιόσια(!) επειδή φορούσες κόκκινη μπλούζα ή επειδή η ταυτότητα σου έγραφε ότι είσαι κάτοικος Πειραιά; Τις συλλήψεις και τα άδικα-ανούσια τραβήγματα των οπαδών μας στα τοπικά τμήματα; Την φασιστική αντιμετώπιση της ΕΛ.ΑΣ. απέναντι σε όσους έκαναν το έγκλημα να φορούν διακριτικά του Ολυμπιακού, και τα μπλόκα της Αστυνομίας να μας εμποδίσουν να πάμε στο γήπεδο;
Σε όλα, σχεδόν, τα γήπεδα όπου «φιλοξενήθηκε» ο Θρύλος ήμασταν εκεί, παρά τους νόμους και ότι αυτοί συνεπάγονται. Και όχι μόνο σε εκείνα της Αττικής αλλά και σε πολλά της επαρχίας (με αποκορύφωμα την Κρήτη, για όσους θυμούνται). Μπαίναμε στις θύρες των αντίπαλων οπαδών, μπαίναμε ανάμεσα τους και κάναμε κατάληψη στα γήπεδα τους, κυριολεκτικά. Κάναμε ότι μπορούσαμε, πρώτα, για να βρεθούμε κοντά στον Θρύλο μας και ύστερα γιατί αισθανόμασταν την ανάγκη να αντιδράσουμε στις φασιστοτακτικές και τους αντιδημοκρατικούς νόμους τους.
Συνθήματα και «πανιά», σχετικά, με το θέμα, ασφαλώς και υπήρξαν. Αυτά, όμως, είναι το λιγότερο. Αυτά είναι και τα ΜΟΝΑΔΙΚΑ που έκαναν οι οπαδοί ΟΛΩΝ των υπόλοιπων ομάδων. Στην θεωρία, δηλαδή, ήταν μια χαρά όλοι τους. Γιατί στην πράξη μόνο εμείς αντιδρούσαμε (όπως προανέφερα). ΜΟΝΟ γαύροι, «τραβήχτηκαν», μόνο γαύροι φυλακίστηκαν, μόνο η Θύρα 7 δέχτηκε πλήγματα απ’ όλο το παρατράγουδο αυτό, με αποκορύφωμα τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης.
Οπαδικό κίνημα, άλλωστε, στην Ελλάδα (με την ουσιαστική και πραγματική έννοια του όρου) ΔΕΝ υπήρξε ποτέ! Πάντα ο καθένας ήταν για την…πάρτη του και ΟΛΟΙ μαζί εναντίον του Θρύλου και του κόσμου του. Εφόσον, έβλεπαν, δηλαδή, ότι εκείνοι βολεύονται (που να τρέχουν και να ξεφτιλίζονται, αφού όταν συγκρίνονταν οι δικές τους εκδρομές με δικές μας, γελάει και ο κάθε πικραμένος) για τι να κάνουν κάτι για ν’ αλλάξει η φάση με τις μετακινήσεις;
Αυτή είναι η αλήθεια, μάγκες… Ότι πρώτα και μόνο εμάς, επηρεάζει αρνητικά, αυτή η κατάσταση με τις μετακινήσεις αλλά και ότι οι μοναδικοί οπαδοί που έναν έμπρακτα κάτι για ΟΛΑ αυτά ήμασταν, εμείς, οι γαύροι!
Κι εκτός από τις… «ανεπίσημες» αντιδράσεις μας, υπήρξαν κι επίσημες… Τόσο από την επίσημη σελίδα της Θύρας 7 την «ερυθρόλευκη κερκίδα» (που φιλοξενούνταν, τότε, στον «πρωταθλητή») όσο και στην επίσημη εκπομπή της Θύρας 7, το θέμα είχε… εξαντληθεί (όχι απλά αναλυθεί…), ενώ την ίδια περίοδο πάνω από δύο ΕΠΙΣΗΜΕΣ επιστολές, σχετικά με το θέμα, είχαν σταλεί από την Θύρα 7 στους αρμόδιους υφυπουργούς. Ακόμα, περιμένουμε την απάντηση των «υπευθύνων»…
Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν παράλειψη ή υπεκφυγή, αν ΔΕΝ αναφερόμασταν και στην στάση της, μέχρι πρότινος, διοίκησης του ΟΣΦΠ, τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον. Το νέο Καραϊσκάκη, βλέπετε, έκανε τον Σωκράτη, να μην σκέφτεται και τόσο θετικά το θέμα της παρουσίας φιλοξενούμενων για…ευνόητους λόγους (φθορές, απώλεια εισιτηρίων για την δημιουργία «νεκρών ζωνών» κλπ) με αποτέλεσμα οι όποιες προσπάθειες γίνονταν από τους οργανωμένους να βρίσκουν εμπόδια αντί για συμπαράσταση (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…).
Η νέα διοίκηση από μόνη της και σύμφωνα με τα λεγόμενα της, έχει άλλη θετικότερη και ευνοϊκότερη, για τους οπαδούς, άποψη για το θέμα… Επειδή, όμως, τα λεγόμενα ή οι υποσχέσεις ΔΕΝ αρκούν πρέπει σαν διοίκηση να προχωρήσει και σε πράξεις, οι οποίες θα ανταποκρίνονται στα λεγόμενα της. Έτσι δεν είναι σύγγαυροι;
Υπάρχει καλή διάθεση και καλή προαίρεση προς το πρόσωπο του κ. Μαρινάκη και της νέας διοίκησης από τον κόσμο του Θρύλου, γενικά, και από το οργανωμένο κομμάτι, ειδικά… Θα είναι κρίμα, λοιπόν, (και ίσως και άδικο) να αισθάνεται ο ΛΑΟΣ του Ολυμπιακού ότι εκτός από τους δήθεν αρμόδιους, τον κοροϊδεύει και η διοίκηση του, οι δικοί του άνθρωποι. Θέλω να πιστεύω πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Πιστεύω, όμως, ακράδαντα, κιόλας, πως το ματς με τον Άρη ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία ν’ αλλάξει κάτι στο ομιχλώδες (έως βρώμικο) «τοπίο των μετακινήσεων», ενώ παραμένει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον Βαγγέλη Μαρινάκη να κάνει κάτι για το θέμα, «τόσο ως πρόεδρος του Ολυμπιακού, όσο και ως Πρόεδρος της Superleague!».
Μόνο να κερδίσει έχει από κάτι τέτοιο, με πρώτο και πιο σημαντικότερο, ένα: την εμπιστοσύνη του 12ου παίκτη, του Θρύλου, εκείνου που ΔΕΝ εγκαταλείπει ποτέ κι ακολουθεί ΠΑΝΤΟΥ…! Τόσο απλά, τόσο ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου